Geschreven door Renate
Vroeger was ik enorm bang voor de dood
Ik kon er niet over nadenken zonder dat ik een paniekaanval kreeg. Alleen de gedachten eraan, zorgde al voor blinde paniek. Mijn hoofd nam mijn hele systeem volledig over. Mijn hart verkrampte, ik kreeg een akelig gevoel door mijn hele lijf en had het gevoel dat ik geen lucht meer kreeg. Wanneer er op het nieuws beelden getoond werden over oorlogsgebieden of er werd aan tafel gesproken over de dood, sloot ik mezelf zo snel mogelijk volledig af.
1985 ik ben tien jaar oud, het is laat in de avond en ik kan niet slapen. Ik ben ontzettend bang en besluit om naar beneden te gaan. Pap zit nog tv te kijken en vraagt waarom ik beneden ben, het is immers al laat, ik hoor al te slapen. “Papa” vraag ik: “Waar zijn we over 100 jaar?” Pap antwoord: ”Renate, dan zijn we dood, dan zijn we niet meer hier.” Hij stuurt me terug naar bed om te gaan slapen. Dan zijn we er niet meer, het blijft rondzingen in mijn hoofd, maar waar zijn we dan wel?? Maar ik durf niets meer te vragen en al zeker niet te zeggen dat ik bang ben. Ik ga maar terug naar bed.
Het gesprek over de dood kreeg geen plek, waardoor het in mijn hoofd alleen maar groter werd. Ik nog banger werd.
Hoe kijk ik nu als lichaamsgericht therapeut naar mijn eigen verhaal
Lieve kleine Renate,
Je bent pas 10 jaar oud. Mag ik een paar wijze woorden met je delen.
Het doorleven van zulke intense angsten en ervaringen rondom de dood is een groot thema voor vele. De angsten voor de dood zijn diep geworteld en in jouw geval al van jongs af aan ontstaan. Dit soort angsten kunnen zich vastzetten in zowel je lichaam als je geest, wat leidt tot paniekaanvallen en het verkrampte gevoel dat je beschrijft. Vanuit een lichaamsgerichte benadering is het belangrijk om te begrijpen dat trauma niet alleen in ons hoofd zit, maar ook in ons lichaam wordt opgeslagen. Dit betekent dat je lichaam letterlijk herinnert wat het heeft meegemaakt, zelfs als je geest probeert het te onderdrukken of weg te duwen.
Een belangrijk aspect van lichaamsgericht werken is het bewust worden van de signalen die het lichaam geeft. Bijvoorbeeld, het hart dat verkrampt en het akelige gevoel dat door je hele lijf gaat wanneer je nadenkt over de dood. Dit zijn belangrijke signalen van je lichaam die aangeven dat er onverwerkte emoties en trauma's zijn.
Een van de technieken die ik gebruik is het langzaam en veilig herontdekken van deze lichamelijke signalen, zonder er meteen woorden aan te geven. Door bijvoorbeeld aandacht te besteden aan de ademhaling, kun je leren hoe je lichaam reageert op stress en angst. Dit kan helpen om die verkrampte gevoelens te verzachten en je systeem te kalmeren. Ook technieken zoals zachte aanraking, pulsen en visualisaties kunnen helpen om de opgeslagen spanning los te laten.
Mijn advies aan jou lieve ouder / zorgverlener
Ga met elkaar in gesprek over de dood! Laten we ervoor zorgen dat onze kinderen het gesprek met ons aan kunnen gaan en zich gehoord én gezien voelen! Laten we samen ervoor zorgen dat het onderwerp de dood wat luchtiger wordt. En niet zoals bij mij... dat je jaren leeft in een angst die steeds groter wordt door je denken.