Niet zomaar de terughoudendheid om iets nieuws te proberen, maar de angst om te vallen. Om te falen. Om niet (aan) te kunnen wat op je pad komt – of dat nu een eerste stap is of iets dat je al langer doet. Maar hoort dat ook bij koudwatervrees? Als dat zo is, dan sloeg die definitie de spijker op zijn kop. Want precies dát besefte ik midden in dit avontuur...

Water heeft me altijd al getrokken.

“Bewustzijn schept vrede.” Dat is de titel van het boek dat me inspireert om deze blog te schrijven. Het derde boek van Christina von Dreien. Christina’s naam kwam de afgelopen jaren regelmatig voorbij, niet in levende lijve, maar via mensen die geraakt werden door haar werk. Altijd dacht ik: Ooit, als de tijd rijp is.

Geschreven door Renate

Geschreven door Claudia

Geschreven door Claudia

De dood. Een onderwerp dat ons vaak angst inboezemt, en helemaal als we het met kinderen moeten bespreken. Hoe leg je uit wat de dood is, zonder angst te veroorzaken? Hoe geef je kinderen de ruimte om hun verdriet te voelen en tegelijkertijd een geruststellende visie op de dood te ontwikkelen?

Het is zondagochtend. Ik rijd met mijn zevenjarige dochter terug van haar volleybalwedstrijd. Een simpel moment, zo’n moment waarop je even niets hoeft te doen, gewoon samen in de auto. Tot we stilstaan voor de spoorwegovergang en ik het bordje zie hangen: ‘Lijkt je leven uitzichtloos? Ik luister. Bel 113’. Waarom dan pas?

Geschreven door Renate

Als ouder is er niets wat harder binnenkomt dan het verdriet van je kind. Zeker tijdens de feestdagen, een tijd die bol staat van gezelligheid, warmte, en samenzijn. Maar wat als jouw kind juist in deze periode worstelt met gemis? Misschien mist je zoon die ene oma waarmee hij altijd koekjes bakte of denkt je dochter aan dat papa er niet meer is. Dat verdriet zie je in hun ogen, voel je in hun knuffels en het liefst zou je het met een toverstaf wegpoetsen.

De decembermaand – het lijkt wel een filmset waar alles draait om warme lichtjes, perfect gedekte tafels, en knusse momenten met geliefden. “Niemand mag met kerst alleen zijn,” wordt er al jaren in reclames verkondigd. Maar wat nou als je wél alleen bent? Of misschien ben je niet alleen, maar vóel je je wel alleen. Het gemis van een dierbare kan extra zwaar voelen, alsof hun afwezigheid in deze tijd dubbel zo luid schreeuwt.

Kan Technologie Ons Helpen Met Rouw?Tijdens de Dutch Design Week stelde mijn man een intrigerende vraag: "Kan AI verliesverwerking ondersteunen?" Wat begon als een filosofische discussie, bracht me tot inzichten over hoe de dood ons dichter bij onze intuïtie kan brengen.

Geschreven door Claudia

Geschreven door Renate

Geschreven door Renate

Geschreven door Renate

"Wat kan het leven toch raar lopen. Ik word oma, waar ik ontzettend blij mee ben, maar dan krijg je te horen dat je waarschijnlijk borstkanker hebt." 

Soms is het een simpel plaatje dat een hele wereld aan herinneringen tot leven brengt. Zoals vanochtend, toen ik samen met mijn jongste dochter Tess een Donald Duck doorbladerde. De cover: oma Duck, vol gas in een knalrode auto, racend door de straten. "Dit is precies oma Mia," zei ik lachend tegen Tess. En daar begon het gesprek.

Bij het schrijven van het boek over het ziekteproces wil ik ook een compleet beeld schetsen van wie Mia was, voordat kanker haar tot patiënt maakte. Dus ging ik op onderzoek en vroeg ik mensen die haar bij leven hebben gekend hoe zij haar herinneren. Ik vroeg mensen die haar vanuit verschillende rollen hebben gekend: als zus, (schoon)moeder, vriendin, collega, enzovoorts, om een kort stukje over haar te schrijven.

Het gezamenlijke creatieproces achter "Dagboek van een moeder"

De bijgaande foto waarop iemand verdiept zit in oude herinneringen van/met mijn moeder, Mia, zegt alles: het schrijven van Dagboek van een moeder brengt veel emoties naar boven. Niet alleen bij mij, maar ook bij anderen. Het lijkt erop dat mijn schrijfproces de zakdoeken tevoorschijn laat komen – sorry daarvoor, maar vooral: bedankt daarvoor.

Je dagboek, deel 1 van je 'Kanker-verhaal,' is uit en zo'n 90 bladzijden van het Boek-to-be (Dagboek van een moeder) zijn gevuld. Op naar deel 2. Ik voel al een dik uur weerstand, maar kan het niet helemaal plaatsen. Ik loop wat te dralen en uit te stellen, maar dwing mezelf dan om te gaan zitten. Voor deel 2 gebruik ik onder andere de kalender met je aantekeningen, aangezien je in deze periode geen dagboek bijhield. Ik sla de kalender van 2006 open en blader door januari, februari, tot ik bij 8 maart 2006 kom. De misselijkheid overvalt me. Op drie woorden na is deze week leeg.