Geschreven door Renate
De Zorgverlener en de bijzondere Vriendschap
Kerst is een tijd van samenzijn, van warmte en licht, maar ook van gemis. Voor mij roept het herinneringen op aan een bijzondere cliënt. Herinneringen die ik als zorgverlener meedraag, waarin de lijnen tussen zorg en persoonlijke verbinding steeds meer met elkaar verweven raakten. Gedurende de tijd die we samen doorbrachten, ontstond een diepe vertrouwensband. We deelden bijzondere momenten, er was ruimte voor verdriet, maar ook voor gesprekken over het leven én de dood, en we hadden veel lol samen. We konden enorm lachen om de gekste en flauwste dingen.
Laatste kerst thuis
Ik herinner me zijn laatste kerst thuis nog goed. Eten was iets waar hij enorm van kon genieten, dus we namen de tijd. Het was een avond van lang tafelen en vooral rustig eten, terwijl hij genoot van elke hap en de sfeer. Daarna volgde een muziekavondje. We zochten de leukste, meest verrassende nummers op, van de klassiekers uit zijn en mijn tijd tot liedjes die ons onverwacht raakten. Soms waren het vrolijke deuntjes die ons aan het lachen maakten, andere keren waren het nummers die ons diep ontroerden en herinneringen opriepen. Sommige van die liedjes blijven me ontroeren en wanneer ze onverwacht op de radio komen, komen de herinneringen weer tot leven.
Zijn lach en zijn blik, die zonder woorden zoveel zeiden, blijven me bij. Die momenten leerden me hoe waardevol het is om niet alleen te kijken, maar écht aanwezig te zijn. Toen spreken door zijn ALS steeds lastiger werd, leerde ik zijn klanken en blikken lezen. Zo ontstond er een stille, maar krachtige vorm van communicatie die onze band alleen maar versterkte. Deze ervaring liet me beseffen hoe waardevol intuïtief werken kan zijn: écht aanwezig zijn en aanvoelen wat er nodig is, zonder altijd woorden te gebruiken. Dit inzicht heeft me blijvend beïnvloed: zorg gaat niet alleen over wat je doet, maar vooral over hoe je het doet.
Netflix
Later, toen hij in het verzorgingshuis woonde, vonden we andere manieren om die verbinding te behouden. Tweede Kerstdag bracht ik nog ieder jaar samen met hem door. We keken Netflix, soms uren achter elkaar, en hoewel er geen woorden meer nodig waren, voelde het samenzijn nog steeds als vertrouwd. Zijn blik vertelde me genoeg, en ook al was het anders, het waren momenten van pure verbinding.
Herinneringen
Het afscheid voelde als meer dan het verliezen van een cliënt; het was ook het verlies van een vriendschap die ontstaan was door de zorg. Er gaat geen kerst meer voorbij dat ik niet terugdenk aan die tijd. Ik denk aan de momenten die we samen hadden, met verdriet om het gemis, maar zeker ook met dankbaarheid. Dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van zijn leven, dat de zorg die ik hem bood zoveel meer werd dan alleen werk, en dat ik zulke bijzondere herinneringen mee mocht nemen. De ervaringen die ik met hem deelde, hebben me geleerd dat zorg niet alleen gaat om de fysieke aspecten, maar ook om de verbinding, de aandacht en de momenten die we samen beleefden. Deze herinneringen draag ik nog steeds met me mee, als een belangrijk deel van wie ik ben.
En deze ervaringen vormen de basis voor mijn manier van werken: intuïtief werken. Wil je meer weten over hoe je intuïtief kunt werken in de zorg, kijk dan op www.puramoia.nl/intuitief-werken-en-leven.