De decembermaand – het lijkt wel een filmset waar alles draait om warme lichtjes, perfect gedekte tafels, en knusse momenten met geliefden. “Niemand mag met kerst alleen zijn,” wordt er al jaren in reclames verkondigd. Maar wat nou als je wél alleen bent? Of misschien ben je niet alleen, maar vóel je je wel alleen. Het gemis van een dierbare kan extra zwaar voelen, alsof hun afwezigheid in deze tijd dubbel zo luid schreeuwt.
Misschien heeft verlies een plek in je leven of misschien ben je midden in de strijd met ziekte. En terwijl anderen hun winkelkarretjes volgooien met lekkernijen en cadeaus, voelt jouw realiteit zoveel rauwer. Misschien is dit de eerste kerst zonder diegene die jouw wereld compleet maakte. Of zit je met een andere vraag: "Zou dit onze laatste kerst samen zijn?"
De magie van kerst krijgt een andere gloed als je de feestdagen doorbrengt in een ziekenhuis, waar de lichtjes niet van een kerstboom, maar van medische apparatuur komen. De glimlach van een verpleegkundige of de hand op je schouder van een arts is warm, maar kan het scherpe randje niet wegnemen. Het contrast tussen de drukte van de buitenwereld en de stilte van jouw verdriet voelt R ‘auw.
Wat is een “Perfecte” Kerst?
Het idee van een perfecte kerst verandert drastisch wanneer je wordt geconfronteerd met verlies of de kwetsbaarheid van het leven. Wat heb je aan een overvolle tafel of een stapel cadeaus als het gemis of de gedachte aan gemis als een schaduw met je meeloopt.
Een echte kerst draait niet om wat er onder de boom ligt, maar om wie er omheen zit. Het is de verbinding – die blik van herkenning, een knuffel die langer duurt, gesprekken die dieper gaan dan de standaard "Hoe gaat het?". Het is die ene avond waarop, misschien met hulp van een extra glaasje wijn, je lacht tot de tranen over je wangen stromen, juist omdat het leven zo intens voelt.
Kerst met een R’auw Randje
Wanneer je weet hoe fragiel het leven is, komt scherp naar voren wat écht belangrijk is. Verplichtingen en verwachtingen schuiven naar de achtergrond. Het draait niet meer om wie je "hoort" te zien, maar om wie je wílt zien. Het zijn die momenten van betekenis, waarin je je omringt met de mensen die er écht toe doen, waarin je durft te praten over leven, liefde en dood.
Maar wat als degene waarmee je dat gesprek wilt hebben, niet meer aan tafel zit? Wat als het gemis van een geliefde de tafel vult? Als alles wat overblijft een foto in de kast is, en herinneringen levend gehouden worden door verhalen? Dan leef je kerst met een r’auw randje.
Gemis dat overvalt
Leven met het gemis van iemand die een plek in je hart heeft, kan moeilijk zijn. Het kan je overvallen op een onbenullig moment – in een winkel, bij het zien van een traditie die jullie samen hadden, of zoals ik regelmatig tijdens een volleybalwedstrijd. Dan keek ik naar de tribune en hoopte mijn moeder te zien, al wist ik dat dat niet meer kon. Het verlangen en het verdriet kon me dan ineens bevangen.
Misschien herken je dat. Een liedje op de radio, een geur die voorbij komt, of een traditie die nu zo anders voelt. Het doet pijn en dat mag ook.
Liefde Sterft Nooit
Kerst is een tijd van liefde. En weet je? Liefde sterft nooit. Ook al is iemand niet meer fysiek aanwezig, de liefde blijft. In herinneringen, in tradities die je voortzet, in de manier waarop je glimlacht als je aan hen denkt. En soms, wanneer we samen zijn met de mensen die we nog steeds omarmen, voelen we de aanwezigheid van degenen die we hebben verloren. Niet in hun fysieke vorm, maar in de energie die ze achterlaten, in de ziel die nooit echt verdwijnt. Misschien voel je plotseling een kou of warmte, alsof hun aanwezigheid je omhelst, of dat je hen in een moment van stilte gewoon "bij je" hebt.
En soms groeit die liefde zelfs na hun overlijden. Zoals bij mij, toen ik het dagboek van mijn moeder vond, bijna twintig jaar nadat ze was overleden. Haar woorden raakten me op een manier die ik niet had verwacht – ze bracht me dichter bij haar dan ooit. Het schrijven van ons verhaal liet me zien dat haar liefde niet alleen voortleeft, maar zelfs sterker voelbaar werd. Het gaf me een gevoel van verbondenheid dat blijft, alsof ze nog altijd bij me is.
Dus hoe rauw de kerst ook voelt, hoe scherp het gemis ook is: liefde vindt een manier. Altijd. En dat, hoe klein het misschien ook voelt, is waar kerst uiteindelijk om draait.
- Claudia -