Van denken naar voelen - Dansje?

Als je, net als ik, bent opgegroeid in een wereld waar denken de overhand heeft en voelen vaak als bijzaak wordt gezien, dan begrijp je misschien hoe lastig het kan zijn om écht naar je intuïtie te luisteren. We leren van jongs af aan dat ratio belangrijk is, dat logica en verstand ons moeten leiden. Maar wat als ik je vertel dat er een andere manier is? Een manier waarop intuïtie en ratio samen kunnen werken om je het leven te geven waar je naar verlangt?

 

Laat me je meenemen naar die bewuste dag, waar ik dacht een simpele dansles te volgen, maar in plaats daarvan werd uitgedaagd om de controle van mijn gedachten los te laten en volledig te vertrouwen op mijn gevoel. Daar, op de dansvloer, gebeurde iets bijzonders. Iets dat me liet inzien dat de weg van denken naar voelen niet alleen mogelijk is, maar essentieel om écht te leven.

 

Picture this:  

Een heerlijke zomers dag, midden in het centrum van een stad, bij een groot breakdance-event.

Laten we de dansworkshop samen volgen-> “Ja, leuk!”.  

Van denken naar voelen op de dansvloer.

 

“We gaan dansen,” dacht ik, in koppels, met míjn partner. Oké, lach maar, maar ik ben een dans-leek. Ja, ik hou van dansen, maar in een workshop of op een event... op dat gebied ben ik een groentje (tot nu toe dan). Wist ik veel dat we telkens van danspartner zouden wisselen. Na iedere instructie, een high five aan je partner en door naar de volgende. Oké dan, natuurlijk, geen probleem. Weer een andere man diep in de ogen kijken, hand in (zweet)hand, lichamen die dicht naast elkaar bewegen, voeten die niet op elkaar mogen geraken, én een berg instructies en pasjes die je moet onthouden en vrijwel direct uitvoeren. O ja, en niet geheel onbelangrijk... de beat voelen.

 

Je snapt het wel... hier ging het mis. Mijn systeem ging acuut op standje ‘denken’. Op zoek naar houvast in de berg aan prikkels, emoties, gevoelens en indrukken die op me afkwamen, begon mijn denken overuren te maken en verdween het voelen naar de achtergrond. Hoe dan van denken weer terug naar voelen te gaan? Gelukkig heb ik in de loop der jaren wat trucjes in mijn rugzak gestopt. Voeten open, spanning afvoeren, bewust worden van mijn ademhaling, spieren bewust ontspannen en glimlachen... glimlachen en contact maken met de ander. Dat brengt mij terug naar het nu en naar het voelen. Zo gedacht, zo gedaan;

 

Door uit te spreken dat ik spanning had en probeerde over te schakelen van denken naar voelen, reageerden enkele mannen geruststellend en namen ze de leiding. Langzaam maar zeker (ik schat na de 10^e partnerwissel) zakte ik meer en meer richting voelen. Mijn denken ging wat meer naar de achtergrond en ik kon weer genieten van de beat, de sfeer, de dans en het gesprek met de ander zonder woorden.

 

Tot de volgende uitdaging kwam:

Vrije dans, dus vrije partnerkeuze (met nog altijd om de zoveel minuten een partnerruil) én nu komt het...Een nieuwe opdracht; Je eigen signature move maken tijdens de dans. Bring it on, baby! Ja, thuis in de woonkamer met mijn eigen 'dans'-partner durf ik die heupen wel te laten wiegen en richting de grond te gaan, mijn arm te laten zwaaien. Maar hier, waar ondertussen heel wat mensen aan de zijlijn stonden toe te kijken, met mannen die ik niet ken (en het gros ervan bergen dans-ervaring leek te hebben), was dat wel een ander verhaal.

 

Oké, ik ga een uitdaging niet uit de weg. Challenge accepted. Mezelf toespreken dat muziek mij naar voelen brengt, waarschijnlijk herkenbaar voor velen, durven de muziek te voelen, durven jezelf te zijn en je te laten zien. Een spreuk die ik enkele weken voor dit moment hoorde van een bekende dansartiest: "Dancing is showing the colour of your soul." Het voelt kwetsbaar, puur en intiem om iemand zo dichtbij te laten en jezelf uit te drukken in dans. Maar hoe mooi is het als die veiligheid er is, de danspartner je een vertrouwd gevoel geeft, je bemoedigend toeknikt en de leiding neemt. Krachtige handen en armen om me heen en een geruststellende glimlach zorgden ervoor dat ik op dat moment mijn intuïtie durfde te volgen, de muziek durfde te volgen en me liet leiden door wat de muziek in mijn lichaam losmaakte—de beweging die als vanzelf door me heen ging, genaamd 'dans'

WAUW, wat heb ik gevoeld dat ik leef.

ECHT, vanuit mijn tenen het leven leef, het leven voel! Dat gun ik jou ook!

 

Dansen, voelen en intuïtie... nauw met elkaar verbonden. Maar poeh, wat kan het je kosten om dat innerlijke conflict tussen denken en intuïtie tot rust te brengen.

We groeien op in een maatschappij waar denken de grootste waarde krijgt bij het nemen van beslissingen en een dominante stem heeft in ons dagelijks leven. Voelen daarentegen lijkt voor velen ondergeschikt en onontgonnen terrein. Is het dan vreemd dat we moeite hebben met luisteren naar ons gevoel, onze intuïtie? Nee, helemaal niet. Maar mag het anders? Ja, zeker. En als wij als volwassenen meer in contact komen met ons voelen en onze intuïtie een sterkere stem geven in ons leven, kunnen we dat overbrengen op onze kinderen. Goed voorbeeld doet volgen.

 

De afgelopen jaren heb ik mijn intuïtie en gevoel een zeer grote plek in mijn leven gegeven. Ik heb pittige keuzes gemaakt, veel gevoeld en doorvoeld, en ik kan nu niet meer 'niet voelen'. Mijn intuïtie speelt een grote rol bij de beslissingen die ik neem.

Zoals de danspartners die mij bij de hand namen, me bemoedigende toelachten waardoor ik in de veiligheid van hun krachtige armen mijn intuïtieve kans verder kon onderzoeken/verkennen, wil ik jou ook graag aan de hand nemen en meer in contact brengen met je intuïtie. Meer leven en werken vanuit intuïtie kan je leven echt verrijken!