Geschreven door Claudia
Volgende halte: Loslaten
Waar ruim 1,5 jaar geleden het loslaten begon in de vorm van een scheiding, heeft vandaag (zomer 2024) het loslaten weer een volgende halte bereikt.
Ik voel al enkele weken dat het Engelen armbandje me een beklemmend gevoel geeft. Opmerkelijk want ik droeg het dag en nacht, sliep ermee, douchte ermee en merkte nauwelijks meer bewust op dat ik het om had. Tot enkele weken geleden.
Mijn oog viel steeds meer op het armbandje, het irriteerde me vaker tijdens het dragen en mijn intuïtie zei...balans op maken. Heb je dit wel nodig? Het is oud...Steeds sterker werd het gevoel dat dit oud was.
Vlak voor ik op vakantie vertrok, zei ik tegen mijn dochters; ik denk dat ik het armbandje binnenkort ga verliezen, dat het stuk gaat bijvoorbeeld. Ze keken me een beetje vreemd aan, maar zijn ondertussen wel gewend aan de 'vreemde' uitspraken van hun intuïtieve moeder, dus waren vooral nieuwsgierig of mijn gevoel uit zou komen.
De kracht van water
Een wandeling naar de Krimml watervallen. Water heeft me altijd al getrokken. Het voelt als een soort van thuiskomen. Herkenning. Ik weet het niet precies, lastig om er woorden aan te geven. Maar zodra ik in de buurt van stromend water in de natuur ben, voel ik de energie me raken. Zo ook vandaag als we naar het onderste deel van de waterval lopen.
Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de kracht van het water. Hoe het water vol kracht omlaag stort. Wat een natuurgeweld in geluid, in kracht, in emotie. Hoe geraakt ik word door het water is moeilijk te beschrijven. Misschien herken je het en anders nodig ik je uit om eens naar een waterval te gaan en het zelf te ervaren. Het water laat je nietig voelen. We vervolgen onze weg naar boven, naar het 2e waterval-plateau.
Onderweg zijn er meerdere bruggen of uitkijkplatforms van waar je de waterval en de kracht van de waterval van dichtbij kunt beleven. Het is namelijk meer dan alleen maar zien. Het is echt be-leven. Zo dicht bij de waterval komt het water letterlijk over je heen. Het spettert zo hoog op, het spel van wind en water zorgt dat je ook op hogere hoogte geraakt wordt. De klim omhoog is pittig, fysiek.
Op enig punt sta ik alleen uit te kijken over het water dat onder me door klettert. Het gevoel overvalt me... dit is het moment. Het is tijd om los te laten. Ik voel een koele energie tussen mijn handen en weet dat ik geholpen word. Mijn gidsen zijn bij me. Dit is een ingeving van mijn intuïtie. Loslaten. Ik kijk naar het armbandje... Zou ik dit echt nu in het water laten vallen? Ik heb er geld voor betaald, dan gooi ik zoiets moois toch niet zomaar in het water? [Mooi om eens bij jezelf na te gaan of je die overtuiging ook hebt... dat je iets wat prima is, mooi is zelfs nog (baan, relatie, vriendschap etc?) ook als het je niet meer dient, niet losgelaten mag worden. Of jij jezelf toestaat je te bevrijden van het 'oude'.] Ik raak overtuigd dat het los mag, maar heb meteen een twijfel over of dit de plek is. Vanuit het punt waar ik nu sta, zou ik het echt moeten gooien, aangezien er rotsen en struiken recht onder mij zijn. Ik laat het even voor wat het is en ga op zoek naar mijn vriend. Die vind ik bovenop een iets lager gelegen plateau. Hij wenkt me en ik ga naar hem toe.
Eenmaal daar weet ik het eigenlijk meteen... dit is de plek. Van hieruit kan ik het armbandje met de stroom van het water meegeven, simpelweg door het te laten vallen. Mijn hand boven het water te houden, over de reling te strekken, mijn hand te openen en het armbandje te laten vallen. Ik wijd mijn vriend in over mijn voornemen. Hij is ondertussen ook gewend aan mijn 'bijzondere' acties en kan invoelen wat dit voor me betekent.
Ik zeg: Het voelt alsof ik dit armbandje niet meer nodig heb als herinnering aan mijn kracht. Ik heb de overtuiging niet meer van buitenaf nodig, ik WEET hoe krachtig ik ben. Dat heeft het afgelopen jaar me volop laten voelen. “Wat heb je van me nodig?”, vraagt hij. “Niets meer dan dat je bij me bent.”
Angst om los te laten, angst voor verlies of behoefte aan controle?
Daar gaan we...Het lijkt makkelijker dan het (voor mij) is. Een van mijn grootste angsten als ik op grote hoogte bij een reling sta, is altijd dat ik iets laat vallen. Oké, ‘leuk’ die angst ruimen we dan ook maar meteen op. A la Pipi Langkous: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan. Mijn versie: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik wéét/vóél dat ik het kan. Dat denken mag juist een tandje minder ;)
Het armbandje gaat in eerste instantie niet af. Het is druk op het plateau. Zodra we alleen zijn op het plateau, gaat het armbandje af, bedankt lieve gidsen, geen haast omwille van wat andere mensen/omstanders er van zouden kunnen denken (ook nog zo'n oud patroon), maar wachten op het juiste moment. Het plateau leeg, armbandje gaat af en ik loop naar de reling. Ik kijk naar beneden en mijn maag draait. Voet tegen de reling beneden, linkerhand stevig op de rand van de reling, rechterhand armbandje vast en vooral blijven doorademen. Ik ben er klaar voor. Mijn hand met armbandje over de reling strekken en dus boven het water houden, voelt al enorm spannend. Je voelt gewoon de kracht en het verslindende geweld van het water onder je. Het geluid is intens en het geheel beneemt me bijna de adem.
Dag lief armband, ik kan het nu zelf
Ik hou mijn intentie helder voor ogen. Ik heb jou, mooie armband, niet meer nodig, ik weet nu dat mijn echte kracht van binnen zit. Stevig verankerd door mijn groeiproces het afgelopen jaar. Ik heb jou niet meer nodig om me daarvan te overtuigen of me daaraan te herinneren. Ik laat los. Ik laat de overtuiging dat ik iets of iemand nodig heb om in mijn kracht te staan los en geef het mee met het water. Kracht in Kracht. Ik laat los.
Het armbandje valt en wordt meedogenloos meegesleurd met het water. Op weg naar....Tja, wie zal het zeggen? Misschien vindt iemand het mooie armbandje wel een keer onderaan de waterval. Misschien zal het een kind verwonderen of het hart van een vrouw sneller doen kloppen. Wat mij niet meer dient, kan voor een ander wellicht een prachtig begin van een nieuw verhaal zijn.