Geschreven door Claudia
Oftewel hééééél veel tranen
Wanneer ik terugkijk op het jaar van zomer 2023 tot zomer 2024, besef ik dat het een periode vol groei en transformatie is geweest, een jaar waarin ik heeeeel veel tranen heb gelaten—zowel van het lachen als van het huilen. Dit jaar was een achtbaan van emoties, en het zilveren armbandje met een engelenvleugel dat ik kocht tijdens een vakantie in Oostenrijk(zie mijn eerdere blog) werd een belangrijk symbool voor mijn persoonlijke reis. Het armbandje bood me houvast en kracht in een tijd waarin ik die hard nodig had.
Wie ben ik?
Dit jaar stond in het teken van het herontdekken van mezelf, het opnieuw in contact komen met wie ik ben als vrouw, niet alleen als mens, moeder en therapeut, maar als individu met eigen dromen en verlangens. Het was een tijd waarin ik leerde om meer en meer in mijn kracht te gaan staan, om mezelf te laten zien, horen en voelen wat ik te bieden heb aan de wereld, aan mijn nieuwe partner en mezelf op waarde te schatten.
Een van de grootste uitdagingen was het leren vragen om hulp. Ik kan je vertellen dat als hulpverlener in hart en nieren ‘hulp vragen’ echt een grote uitdaging was (en soms nog is) en met heel wat verzet en tranen gepaard ging. Toch was het een cruciale stap om te kunnen groeien en om niet alle ballen alleen in de lucht te hoeven houden. Hulp vragen betekende ook het loslaten van het idee dat ik alles zelf moest doen, dat ik alle antwoorden moest hebben en altijd sterk moest zijn.
Eén geluk…het ging met momenten gewoonweg niet anders. De situatie ‘dwong’ me ertoe hulp te vragen. En wat blijkt…mensen zijn maar al te graag bereid om je te helpen 😊
Tijdens deze periode van zelfontdekking bracht ook de relatie met mijn nieuwe partner, een man uit duizenden, nieuwe uitdagingen en groeimomenten met zich mee. Het was een proces van samen leren, van elkaar ondersteunen en van opnieuw ontdekken wat liefde betekent binnen de context van wie ik nu ben. Het zilveren armbandje dat ik kocht als symbool van mijn kracht, werd een constante herinnering aan de innerlijke kracht die ik voelde toen ik het kocht. Het gaf me de moed om door te gaan, zelfs op momenten dat ik het moeilijk had.
Wie ben ik als ondernemer?
Op professioneel vlak waren er ook veel veranderingen en uitdagingen. Samen met mijn lieve collega en vriendin Renate heb ik heel wat uren gehuild, angsten aangekeken, onzekerheden doorvoeld en omgebogen. We stonden voor grote keuzes en beslissingen die niet alleen onszelf, maar ook onze kinderen zouden beïnvloeden. Het was een tijd van reflectie en het maken van moeilijke keuzes, maar diep van binnen wist ik dat de stappen die we zetten overeenkwamen met mijn zielsmissie. Er was geen andere weg, dit 'moet' voelde ik diep in mijn kern.
Het was een uitdagende balans: de verantwoordelijkheid dragen als gescheiden moeder en tegelijkertijd nieuwe wegen inslaan als ondernemer. Renate en ik grapten vaak: "Is het al 5 over 9?" wanneer de tranen weer eens over onze wangen stroomden. Maar ondanks de intensieve processen, stress en de onzekerheid, groeide ons geloof in ons product en de weg die we hadden gekozen. Deze groei was niet zonder slag of stoot. Het was een proces van vallen en opstaan, van lachen en huilen, van angst en vertrouwen. Toch merkte ik dat ik sterker werd, zowel als vrouw als ondernemer. Ik leerde mijn kracht te omarmen en durfde deze steeds meer te tonen aan de wereld.
Een Symbool van Innerlijke Kracht
Gedurende deze tijd was het zilveren armbandje met de engelenvleugel een constante bron van kracht en troost. Het gaf me het gevoel dat ik beschermd en begeleid werd door engelen, dat ik niet alleen was in mijn reis. Het armbandje werd een tastbaar symbool van mijn innerlijke kracht, iets wat ik soms even nodig had om me aan vast te houden. Maar zoals bij alles in het leven, kan ook de betekenis van symbolen met de tijd veranderen.
De afgelopen weken, begon het armbandje een andere rol te spelen. Waar het eerder een bron van kracht was, begon het nu een beklemmend gevoel te geven. Steeds vaker voelde ik dat het me tegenstond, alsof het een fysieke manifestatie werd van iets wat ik moest loslaten. Het was alsof het armbandje me herinnerde aan een oude versie van mezelf, een versie die ik misschien moest laten gaan om verder te groeien. Dit bracht me tot de vraag: had het armbandje nog steeds de kracht en de symboliek die het ooit had, of was het nu tijd om ook dit los te laten?
Met deze vraag stond ik bijna een jaar na aankoop weer bovenaan een waterval.
Lees hoe het verder gaat in de volgende blog… of lees deel 1 van deze blog-reeks hier.