Geschreven door Claudia
Houvast in roerige tijden
De kracht van Loslaten - Ontdek hoe mijn persoonlijke verhaal jou en je cliënten kan helpen om los te laten en hierdoor nog krachtiger te worden.
Het was in de Zomer van 2023, Oostenrijk – Een nieuwe liefde, een scheiding en een verhuizing met de kinderen naar een andere woning hebben de afgelopen maanden gekenmerkt. Ik ben gelukkig, maar moe. De veranderingen en emotionele processen hebben hun sporen achter gelaten.
De stroom van het leven bracht me begin 2023 op een keerpunt, een roerige fase in mijn leven. Een andere afslag dan 14 jaar geleden gedacht, gehoopt en verwacht. ‘We gaan scheiden’. Ik hoor het me nog tegen de kinderen zeggen. Een van de moeilijkste momenten in mijn leven. Een keuze, ontzettend moeilijk, intens, maar achteraf de beste keuze die we hadden kunnen maken. Diep in mijzelf huisde een klein, maar rotsvast vertrouwen dat er maar één weg was en dat was de weg om als gescheiden moeder verder te gaan.
En dan…alleen verder met de meiden. Een toekomst die open ligt, vol mogelijkheden, maar ook vol onzekerheid. Heel wat tranen zijn er gevloeid. Tranen over afscheid nemen van een gezamenlijke toekomst als gezin, de angst om op eigen benen te staan, het verdriet over ‘wat doen we de kinderen aan’.
Het is een heerlijke dag in Oostenrijk in de zomer van 2023. Na een aardige klim, sta ik bovenaan een berg waar een waterval naast stroomt. Ik besluit dichterbij de waterval te proberen te komen. De rotsen zijn nat en dus glad. Er is geen reling. Maar…ik voel van binnenuit dat ik mezelf wil uitdagen om mijn angst te trotseren en de kracht van de waterval van nog dichterbij te voelen. Met iedere stap die ik dichterbij kom voel, hoor en zie ik de kracht van de waterval toenemen. Ook mijn eigen angst (en de angst van mijn vriend die met lede ogen toekijkt, omdat ik deze actie ‘moet’ doen) voel ik groeien. Stap voor stap, heel bewust en met hulp van mijn gidsen, kom ik uiteindelijk pal naast de waterval te staan. Op een rotsblok bijna boven het krachtig stromende water. Het is op dat moment dat ik een intens grote kracht in mezelf herontdek. Het gevoel van ‘I’m on top of the world’ uit de Titanic. Een innerlijke kracht die ver weg was gezakt of misschien wel nooit zo sterk tot bloei heeft kunnen komen. Een kracht die me laat voelen in iedere vezel van mijn lijf; Zo niet meer! Niets of niemand (ook ikzelf met mijn eigen overtuigingen of patronen) neemt die kracht nog van me of. Iedereen die daar iets voor in de weg legt; “Adios!”. Ik laat me niet meer afremmen. En jeetje....wat is dat waarheid geworden.
Engelen, ik heb er altijd al een sterke connectie mee gevoeld. Heb er op de een of andere manier altijd kracht uit gehaald, de wetenschap dat je niet alleen bent, dat je geleid en begeleid wordt. Dat er een hogere macht is die bij je is en je steun geeft, onvoorwaardelijk, los van wat je doet, welke fouten je maakt of waar je de ‘verkeerde’ afslag neemt. Onvoorwaardelijk met jouw hoogste goed voor ogen. Het zal je dan ook niet verbazen dat toen ik enkele dagen later in een winkeltje in een charmant dorpje in Oostenrijk een bedelarmbandje met een engelvleugel in de etalage zal liggen, die zonder aarzeling een plek om mijn pols kreeg. Het voelde als een bevestiging, een reminder, voor de kracht die ik enkele dagen ervoor had gevoeld bovenaan de waterval. Het armbandje is sinds die dag niet meer van mijn arm gegaan. Het gaf me houvast. Tot vandaag…
Lees in de volgende blog van deze 3-delige blog-reeks hoe het verder gaat...