Koudwatervrees... maar dan anders
Koudwatervrees kreeg tijdens dit avontuur een compleet nieuwe betekenis
Niet zomaar de terughoudendheid om iets nieuws te proberen, maar de angst om te vallen. Om te falen. Om niet (aan) te kunnen wat op je pad komt – of dat nu een eerste stap is of iets dat je al langer doet. Maar hoort dat ook bij koudwatervrees? Als dat zo is, dan sloeg die definitie de spijker op zijn kop. Want precies dát besefte ik midden in dit avontuur...
De zon scheen, de winterjas was uit en het water in de beek klonk als een uitnodiging. Niet eens zozeer om er ín te gaan, maar gewoon, om bij te zijn. Dus ik plofte neer op een steen en luisterde naar het water. Achter me hoorde ik mijn man een gesprek met zichzelf voeren. Iets over of hij het water in zou gaan. Ik bemoeide me er niet mee, maar dacht: "Jij bent écht gek als je dat doet."
Mijn steen zat heerlijk. Met sokken en wandelschoenen aan. Warm en comfortabel. Achter me hoorde ik echter beweging. Veters los. Sokken uit. Blote voeten op de stenen. En toen... Het water in. De geluiden die volgden zaten ergens tussen kermen, puffen en pure verwondering in.
Jij bent gek
Ik draaide me om en zag hem daar staan. Tot zijn enkels in het ijskoude water, ogen dicht, geconcentreerd ademend. Had ik al gezegd dat hij écht gek is? Minuten later kwam hij eruit, en terwijl hij zich half vloekend en steunend weer aankleedde, kwam er een stemmetje in mij omhoog. "Als hij dit kan... dan kan ik dit toch ook?" Een kleine avonturier in mij werd wakker.
Maar ik hou écht niet van kou.
Toch stond ik even later, op blote voeten, aan de rand van de beek. Voelde met een teen. Fuck. Dit is koud. Maar ik zette door. Tenen, voet, andere voet, stapje verder... Tot mijn voeten volledig bedekt waren met ijs- en ijskoud water. AU! Mijn hele lijf verkrampte. Mijn adem stokte. Dit was niet gewoon koud, dit was pure pijn.
Ik sprong eruit en bleef staan, voorovergebogen, wachtend tot de pijn wegtrok. "Wat een slapjanus ben ik dat ik dit niet kan," dacht ik. Alsof mijn man mijn gedachten kon lezen, zei hij: "Je hoeft niemand iets te bewijzen, hè?"
Precies daarom besloot ik nog een keer te gaan
Niet om iets te bewijzen natuurlijk. Maar gewoon.
Tweede poging. Diep ademhalen. Ademhaling onder controle houden. (Spoiler: niet gelukt.) Mijn voeten in het water, een stap verder dan de vorige keer. Godverdomme, wat is dit koud! Paniek. Verkramping. Ik voelde de kracht uit mijn benen verdwijnen. Wat als ik nu omval? Ik had geen controle meer. En dat was het punt. Het ging niet eens meer om dat koude water. Dit ging over iets groters.
Iemand vertelde me eens dat hoe je reageert op een ijsbad, veel zegt over hoe je met stress omgaat. Nou, laten we zeggen dat de spiegel even flink werd opgepoetst. Want wat doe ik bij stress? Ik ga door. Ik verkramp. Ik zet mijn gevoel uit. Probeer krampachtig controle te behouden. Totdat mijn lijf het opgeeft en ik niet meer kan negeren wat ik nodig heb.
Zoals toen ik recent, door omstandigheden, binnen mijn werk meer hooi op mijn vork moest nemen. Het kan gewoon niet anders, toch?
Het duurde zes maanden (en een flinke portie rugklachten) voordat ik doorhad dat ik letterlijk verkrampte van de stress. Dat ik niet meer echt ontspande. Dat lachen vanuit mijn tenen ver weg voelde.
En daar stond ik dan, met mijn voeten in het ijswater, de kou voelde als een klap in mijn gezicht. Net als de realisatie: ik hoef niet altijd alles vol te houden. Ik mag ademen. Verzachten. En mezelf toestaan om te voelen, ook als dat betekent dat ik soms gewoon even uit dat water moet stappen.
Dat heb ik mezelf – en mijn voeten – nu beloofd.
Hoe ga jij om met stress?
P.S. Herinner je je mijn blog Water als thuiskomen nog? Ik ben erachter gekomen dat je ook té dichtbij kunt komen...