De bijgaande foto waarop iemand verdiept zit in oude herinneringen van/met mijn moeder, Mia, zegt alles: het schrijven van Dagboek van een moeder brengt veel emoties naar boven. Niet alleen bij mij, maar ook bij anderen. Het lijkt erop dat mijn schrijfproces de zakdoeken tevoorschijn laat komen – sorry daarvoor, maar vooral: bedankt daarvoor.
Ziekte is nooit iets van één persoon alleen
Deze week ben ik weer verder gegaan met het openhartige gesprek dat ik in dit boek met mijn moeder voer, na haar dood. Terwijl ik haar teksten herlees en mijn eigen gedachten op papier zet, voel ik niet alleen mijn eigen verdriet en kracht, maar ook die van de vele mensen die haar in hun hart hebben gesloten. Want ziekte is nooit iets van één persoon alleen. Het raakt niet alleen de patiënt, maar ook iedereen om hen heen. Dat illustreert deze foto voor mij.
Het is hartverwarmend om te zien hoeveel mensen bereid zijn om te helpen, om herinneringen te delen en zo haar verhaal compleet te maken. Zo belde ik de zorginstelling waar mijn moeder jarenlang werkte, met een vraag die allesbehalve gangbaar is: "Kan ik in contact komen met oud-collega's van mijn overleden moeder, die 18 jaar geleden bij jullie werkte?" Niet iets wat je dagelijks aan de receptie hoort. Toch was men meteen bereid om mee te denken. En wat bijzonder: binnen een half uur had ik de eerste reactie al binnen. Bijna 20 jaar later wordt ze nog steeds met zoveel warmte herinnerd.
Als je na al die jaren nog zo’n indruk hebt achtergelaten, wil dat wat zeggen. Dan verdien je het dat er een boek over je geschreven wordt.
Reactie plaatsen
Reacties