Geschreven door Renate
Hoe mijn lichaam mij wederom de weg wijst...
Ik heb het ‘geluk’ dat mijn lichaam me tot stilstand dwingt wanneer ik niet luister en maar blijf doorgaan, zelfs wanneer ik mijn eigen grenzen ver overschrijd. In 2019 leer ik deze les voor het eerst, wanneer Endometriose me dwingt om te stoppen. Het is een harde wake-up call, maar het geeft me de kans om te leren luisteren naar mijn lichaam, dat altijd eerlijk is over wat ik écht nodig heb.
De geschiedenis herhaalt zich...
Nu, jaren later, herhaalt de geschiedenis zich met een beknelde zenuw die me opnieuw tot stilstand dwingt. De afgelopen twee weken vecht ik hier zwaar tegen en voel ik weerstand tegen de realiteit van mijn situatie. De enige pijnstiller die helpt, is morfine, maar de bijwerkingen zijn groter dan de verlichting van de pijn. Dat zorgt voor tweestrijd. Ik voel me lamgeslagen, overweldigd door de impact die dit wederom op me heeft.
De druk die ik voel als ondernemer om door te gaan, het niet over de pijn heen te stappen en door te zetten, maar de rust te nemen is wederom een enorme uitdaging. Het teleurstellen van de mensen die me nodig hebben wanneer het hen niet goed gaat. Het dan moeten zeggen dat de praktijk dicht gaat...
Schuldgevoel dat ik voel tot in mijn tenen. En dan heb ik het nog niet gehad over het stilleggen van ons bedrijf waarin ik niet alleen mezelf in stilstand breng, maar ook Claudia voor mijn gevoel in de steek laat. En ja, dat gaat gepaard met de nodige tranen. De frustratie en pijn die ik voel zijn scherp en intens.
Ik zit uren series te kijken en slaap slecht. Pieker me suf over waar ik dan steeds weer de mist in ga. En dan krijg ik eindelijk een moment van inzicht: dit is een geluk bij een ongeluk. Mijn lichaam laat me opnieuw zien dat het anders moet. Het is wederom de richtingaanwijzer die me dwingt om te stoppen en te heroverwegen. Kan ik dit ombuigen?
Practice what you preach!
Weer een proces waar ik doorheen moet zeker... Ik word er soms ook wel een beetje moe van. Practice what you preach is het toch?! Het klinkt vaak simpeler dan het daadwerkelijk voelt. Ik heb echt mijn eigen worstelingen. Er zijn dagen van frustratie, onmacht, en de verleiding om gewoon door te blijven gaan, ondanks de pijn, maar langzaamaan begin ik mijn draai te vinden in dit nieuwe tempo, in deze opgelegde stilte. Hoewel het emotioneel zwaar is, voel ik nu een diepere dankbaarheid. Dankbaar voor de signalen die mijn lichaam me wederom geeft, voor de kans om opnieuw te leren hoe ik beter voor mezelf kan zorgen. Maar ik besef dat het een proces is, met zijn ups en downs, en dat het veel geduld van me vraagt.
In plaats van gefrustreerd te zijn door deze fysieke beperkingen, probeer ik ze nu te zien als een gids. Mijn lichaam wijst me opnieuw de weg naar rust, herstel, en balans. Dit besef helpt me de controle een beetje los te laten en te vertrouwen op de wijsheid van mijn lichaam, dat me vertelt wanneer het tijd is om te stoppen, om te luisteren, en om op een nieuwe manier verder te gaan.