Geschreven door Claudia
De tranen rollen over mijn wangen. Ik ben aangekomen bij het punt in je dagboek waar je, na je borstbesparende operatie, opnieuw slecht nieuws krijgt. Je staat voor de onmogelijke keuze om je borst te laten amputeren. Een keuze… alsof je echt een keuze hebt.
Wat voor keuze is dat eigenlijk? Een borst die nog maar voor een derde intact is, of helemaal geen borst meer? Pfff. Het is zo intens om zo puur en ongenuanceerd een kijkje in jouw binnenste te krijgen. Het voelt rauw, pijnlijk, en ik besef dat je niet voor een ander hebt geschreven. Je schreef voor jezelf, om te ventileren, om misschien wat overzicht te krijgen. Juist dát maakt het zo aangrijpend. Het raakt me recht in mijn ziel.
De pijn, de worsteling, de angst, maar ook de vechtlust die in jouw woorden doorklinkt. Hoe je je gesteund voelde door pap, en hoe je via reiki en gebed – waar ik tot nu toe niets van wist – hoopte kracht te vinden om door te gaan. Mam, wat ben ik blij dat ik je woorden mag lezen. Het voelt alsof ik heel dichtbij je ben, zelfs 22 jaar na dato. Door jouw woorden voel ik wat er door je heen ging, op een manier die zo puur en ongefilterd is, zonder rekening te houden met mijn gevoelens of of ik verdrietig zou worden. Het is pijnlijk, maar tegelijkertijd ook helend voor me.
Toch bekroop me een lichte twijfel: mag ik dit wel delen met de buitenwereld? Mag ik jouw diepste gevoelens op papier toevertrouwen aan anderen? Maar meteen voel ik ook dat als het voor mij zo helend is, het dat hopelijk ook voor anderen zal zijn. Laat jouw verhaal, laat óns verhaal, een voorbeeld, inspiratie en herkenning zijn voor velen.