JOUW verhaal
Openhartige gesprekken over de dood
Hoe ga jij om met rouw? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Wat heeft jou geholpen, geraakt of geïnspireerd? Het kan een mooie anekdote, een persoonlijk verhaal of een inspirerende quote zijn. Door onze verhalen te delen, creëren we ruimte voor verbinding en troost. De dood en verlies raken ons allemaal. Het delen van onze ervaringen zorgt voor herkenning, troost en inspiratie. Leer van anderen en voel je gesteund door hun verhalen. Vul het formulier in en voeg eventueel een foto toe – het is helemaal aan jou. Laten we samen de kracht van verhalen ontdekken.
DoodGewone verhalen
Hieronder vind je de verhalen van anderen. DoodGewone mensen, net als jij, die geraakt zijn door ziekte, liefde en/of de dood.
We hopen dat je je erdoor gesteund, geïnspireerd en/of gedragen voelt.
MEMORIAL TATTOO
In mijn werk als tattoo artist heb ik ook regelmatig te maken met de dood en afscheid nemen.
Het is aan mij om de nagedachtenis aan een overleden dierbare een vast plekje op het lichaam te geven. Zoals sommige mensen een altaar maken of een foto neerzetten, kiezen anderen voor een memorial tattoo. Altijd dichtbij en onder de huid. Het overlijden letterlijk een plekje geven dus.
Soms wordt er gekozen voor een algemeen beeld maar veel vaker ga ik in gesprek met mijn klanten. Zo ontstaat er maatwerk en een uniek beeld waar de overledene (symbolisch) in herkend kan worden.
Niet zelden komt hier ook informatie bij door van ‘de andere kant’… die mag ik dan doorgeven. En regelmatig is het ook een ‘Het had voor mij niet gehoeven 😂😅'
Heel dit tattoo traject wordt deel van het rouwproces. En krijgt gelijk ook een andere lading aangezien je bezig bent om een tastbare, zichtbare herinnering dicht bij je te dragen. De tattoo doet eer aan degenen aan wie deze is opgedragen maar draagt ook de wensen en sfeer van de drager.
Het werkt soms ook andersom: Momenteel ben ik met een groot project bezig voor iemand die zelf de prognose ‘max 4 jaar’ heeft gekregen. Deze persoon heeft zich jaren lang ingehouden en gaat nu eindelijk voor dat wat hij al zo lang wilde: een onderarm tattoo…De dood in de ogen kijken verschuift je prioriteiten en maakt het eenvoudiger om je hart te volgen. En soms betekent dat je onderarm vol met kleurrijke designs zetten zodat je daar nog zo lang mogelijk van kunt genieten.
Afscheid nemen kan natuurlijk ook in een andere vorm zijn; een jongeman die door zijn hartafwijking niet meer kon snowboarden of de bergen in kon gaan. Ook dat is een rouwproces wat een plekje verdient. En het maakt de inleiding tot een gesprek hierover ook wat eenvoudiger voor hem.
Ik ben heel dankbaar voor het vertrouwen dat ik krijg en hoe ik mensen mag helpen in hun proces en tegelijkertijd iets moois en persoonlijks mag ontwerpen.
- Linda Bongarts -
"In een oceaan van emoties slaat JOUW LIEFDE steeds een brug. Zo vind ik, nu jij hier niet meer bent, mijn weg altijd terug."
- Bettina -
MIJN EERSTE NARE ERVARING MET DE DOOD...
Ik heb best een mooie jeugd gehad. We hadden thuis een café wat inhield dat mijn vader altijd in de zaak was. Mijn moeder was altijd bij ons wat heel fijn was💞 Op de lagere school was het fijn. Op het laatste jaar na toen kwam ik bij een juf die de pik op me had. Gelukkig had ik toen mijn vader die voor me op kwam. Daarna naar de huishoudschool dat was een mooie tijd.
In december 1962 ging het mis, vaders verjaardag op 11 december. Hij werd 57 jaar. Een verjaardag die ik nooit vergeet. Vader was naar de dokter geweest en kreeg een slechte uitslag: Longkanker🥹
Op 12 december werd mijn vader opgenomen in het ziekenhuis, wat ik toen niet wist was dat ik mijn vader de dag ervoor voor de laatste keer had gezien.
In het ziekenhuis wou hij geen bezoek alleen van moeder. Gelukkig voor vader heeft het niet lang geduurd.
Op 5 januari ging ik naar de kerk om een kaarsje aan te steken. Toen ik daarvan thuis kwam zat moeder in de keuken op de stoel en huilde. 🕯
Vader was overleden en mijn moeder was met 52 jaar weduwe en bleef achter met 8 kinderen en een café waar veel werk in was.
Vader kwam die avond naar huis en werd in de voorkamer opgebaard.
Wat vond ik dat eng, wij mochten toen afscheid nemen, maar ik had nog nooit een dode gezien. Mijn Moeder zei geef hem maar een kus, dat deed ik ook maar vond het doodeng. Dat was mijn eerste doodervaring .
Gelukkig kijk ik er nu anders tegen aan.
Wil niet zeggen dat ik het fijn vind, maar ik geloof dat wanneer ik straks dood ga ik mijn ouders weer terug zie.❤
- Nel -
Voor altijd samen
Het eerste waar ik dan aan denk bij de dood zijn mijn overleden dierbaren die ik moet missen. Maar ook hoe ik met de dag meer het gevoel heb dat ze nog bij mij zijn en mij begeleiden. Misschien klinkt dit voor sommigen wat zweverig, maar deze gedachte geeft mij steun en kracht om persoonlijke stappen te blijven maken. De gedachte dat ze er ook na hun dood nog voor mij zijn, maakt ook dat ik er zelf steeds minder bang voor ben.
Vroeger was er meer de angst voor het onbekende, het niet weten wat er komen gaat. Achteraf gezien was dat alleen maar goed, want deze angst heeft, tijdens een moeilijke periode, als puber mijn leven gered. Ik denk niet dat ik anders hier dit stukje aan het schrijven was.
Er is echter een nieuwe angst voor in de plaats gekomen en dat is dat ik de mensen van wie ik hou achter zou moeten laten. Ik kan dan alleen maar hopen dat ik gelijk heb en dat ik ook na mijn dood, toch nog een beetje bij hen kan zijn...
- Anoniem -
Proost Mam! 🍻
Telkens als ik een 'palmpje' in mijn hand hou, denk ik aan jou. Is bier dan typerend voor jou? Dronk jij zo veel? Nee, maar het staat symbool voor een belangrijk deel van jou waar ik je om waardeer, hoe ik je wil herinneren en wat ik zelf ook uitdraag en leef.
'Geneet van ut leave' zei je én zong je dan mee met het liedje van Sjef Diederen. ‘Zolang es se kins' (Geniet van het leven, zolang als je kunt). Telkens als ik een glas palm bier in mijn hand hou, voel ik de warmte van jouw persoonlijkheid die als een deken om me heen geslagen worden. Het voelt alsof ik dan een beetje extra dicht bij jou ben.
Hoewel de fysieke afstand door je dood niet groter kan zijn, voel ik jou toch dichtbij, leef je voort in mij... in een glas bier... nou ja, je kunt het slechter treffen, toch?😉
- Claudia Hass -