Je dagboek, deel 1 van je 'Kanker-verhaal,' is uit en zo'n 90 bladzijden van het Boek-to-be (Dagboek van een moeder) zijn gevuld. Op naar deel 2. Ik voel al een dik uur weerstand, maar kan het niet helemaal plaatsen. Ik loop wat te dralen en uit te stellen, maar dwing mezelf dan om te gaan zitten. Voor deel 2 gebruik ik onder andere de kalender met je aantekeningen, aangezien je in deze periode geen dagboek bijhield. Ik sla de kalender van 2006 open en blader door januari, februari, tot ik bij 8 maart 2006 kom. De misselijkheid overvalt me. Op drie woorden na is deze week leeg.
De woorden die het blad vullen, zeggen echter genoeg:
'Mia opname!' 'Kanker!!!'
Laat het boek maar ongeschreven
Confronterend om te zien, te lezen, te voelen. Ik verbaas me er een beetje over. Ik weet dit toch allemaal? Ik was er toch bij toen dit gebeurde? Ik leef toch al 18 jaar zonder jou fysiek in mijn leven? En toch voel ik hoe het me pakt en hoe ik het liefst de kalender wil dichtklappen en het 'boek-to-be' ongeschreven wil laten.
Het schrijven van dit tweede deel zal namelijk niet makkelijk zijn. Het beslaat de fase van 'ziek-zieker-ziekst -> dood.' Een herinnering die ik niet per se voor mijn plezier weer oprakel. De spirit om dit door te pakken, moet ik even uit mijn tenen zien te halen...
Hulp is welkom
Door dit hier zo puur en ongecensureerd te kunnen delen met jullie, hoop ik er wat lucht aan toe te voegen, en wat kracht en drive om hier doorheen te gaan. Voor iedereen die met kanker te maken krijgt, heeft gekregen of nog zal krijgen. Voor iedereen die met de dood geconfronteerd wordt en het verlies van een dierbare meemaakt. Kortom, wij allemaal.
Ik zou het enorm waarderen als je me wil helpen de drive en spirit te vinden en behouden, door een reactie te geven. Gewoon wat er in je opkomt, je puurste gevoel, bemoedigende woorden, een inspirerende quote, herkenning. Maar ook óf en waarom jij op dit boek zit te wachten.
#durfhulptevragen #nietmijngrootstekwaliteit
Reactie plaatsen
Reacties