"Wat kan het leven toch raar lopen. Ik word oma, waar ik ontzettend blij mee ben, maar dan krijg je te horen dat je waarschijnlijk borstkanker hebt." 

Soms is het een simpel plaatje dat een hele wereld aan herinneringen tot leven brengt. Zoals vanochtend, toen ik samen met mijn jongste dochter Tess een Donald Duck doorbladerde. De cover: oma Duck, vol gas in een knalrode auto, racend door de straten. "Dit is precies oma Mia," zei ik lachend tegen Tess. En daar begon het gesprek.

Bij het schrijven van het boek over het ziekteproces wil ik ook een compleet beeld schetsen van wie Mia was, voordat kanker haar tot patiënt maakte. Dus ging ik op onderzoek en vroeg ik mensen die haar bij leven hebben gekend hoe zij haar herinneren. Ik vroeg mensen die haar vanuit verschillende rollen hebben gekend: als zus, (schoon)moeder, vriendin, collega, enzovoorts, om een kort stukje over haar te schrijven.

Het gezamenlijke creatieproces achter "Dagboek van een moeder"

De bijgaande foto waarop iemand verdiept zit in oude herinneringen van/met mijn moeder, Mia, zegt alles: het schrijven van Dagboek van een moeder brengt veel emoties naar boven. Niet alleen bij mij, maar ook bij anderen. Het lijkt erop dat mijn schrijfproces de zakdoeken tevoorschijn laat komen – sorry daarvoor, maar vooral: bedankt daarvoor.

Je dagboek, deel 1 van je 'Kanker-verhaal,' is uit en zo'n 90 bladzijden van het Boek-to-be (Dagboek van een moeder) zijn gevuld. Op naar deel 2. Ik voel al een dik uur weerstand, maar kan het niet helemaal plaatsen. Ik loop wat te dralen en uit te stellen, maar dwing mezelf dan om te gaan zitten. Voor deel 2 gebruik ik onder andere de kalender met je aantekeningen, aangezien je in deze periode geen dagboek bijhield. Ik sla de kalender van 2006 open en blader door januari, februari, tot ik bij 8 maart 2006 kom. De misselijkheid overvalt me. Op drie woorden na is deze week leeg.

Geschreven door Claudia

Dag 5 van de schrijfweek voor "Dagboek van een moeder" markeert tevens de laatste dag van deze intensieve periode. Dankbaar dat ik deze week in deze prachtige omgeving heb mogen verblijven. Ik gaf mezelf de ruimte om vanuit deze plek echt de diepte in te kunnen duiken. Het was fijn om even helemaal alleen te zijn en alle emoties toe te kunnen laten. Maar ik vroeg me af, zou ik ze net zo hebben kunnen toelaten als ik mensen om me heen had gehad?

Vandaag was dag 4 van mijn schrijfweek voor Dagboek van een moeder. Een dag waarop het wél stroomde. Op meerdere manieren. De tranen en de woorden vlogen eruit. Wat is het een intens proces. Het lezen van de woorden van mijn moeder raakt me diep. Het brengt herinneringen terug, het confronteert me met haar pijn en angst die door de woorden heen voelbaar zijn. Het confronteert me met alles wat had kunnen zijn, maar niet is.

Dag 3 van "Dagboek van een moeder" begon met uitstelgedrag. Een wandeling, het doornemen van mijn mails, nog een kopje koffie... Maar uiteindelijk kon ik er niet langer onderuit: 'Aan 'm.' Het moment dat ik het dagboek opende, viel er een kaart uit. Een kaart, bedrukt met vlinders, beschreven door een collega van mijn moeder: Ilse. Haar woorden raakten me diep en bevestigden eens te meer wat voor een buitengewoon mens mijn moeder was en altijd zal blijven.

Dag 2 van "Dagboek van een moeder" was intens. Terwijl mijn vingers razendsnel over het toetsenbord vlogen, stroomden de tranen over mijn wangen. Het was helend, confronterend en inspirerend om te zien wat er allemaal uit mijn handen kwam.

Dag 1 Dagboek van een moeder - Schrijf-week voor mijn 3e boek. Dit keer een boek voor volwassen kinderen. Voor ouders, vaders en moeders en vooral moeders/vaders zónder moeders over het 'niet gevoerde gesprek met mijn moeder'.